Tory jezdne w aplikacjach zrobotyzowanych są stosowane aby zwiększyć zasięg pola pracy robota lub jego mobilność, poprzez dodanie dodatkowej osi ruchu. Może to być związane z wymiarami detalu (np. spawanie bardzo długich elementów) lub sekwencją zadanych robotowi prac. Jednakże o potrzebie użycia toru jezdnego mogą również zadecydować takie czynniki jak:

– Ograniczona manewrowość stacjonarnego robota. Ramię robota bez dodatkowej osi ruchu nie ma możliwości ominięcia przeszkody, jaką może stanowić element konstrukcji stanowiska czy też sama geometria detalu/przyrządu;

– Aspekty układu bezpieczeństwa pracy na stanowisku zrobotyzowanym. Ograniczenia podyktowane przez wymogi bezpieczeństwa, tj. osłony, kurtyny, odległości bezpieczne, itp. wykluczają zastosowanie robota stacjonarnego do realizacji procesu jaki jest zdefiniowany dla stacji roboczej;

– Wpasowanie stanowiska w dostępny obszar hali lub optymalne wykorzystanie tego obszaru. Zastosowanie toru jezdnego robota w tym aspekcie często pozwala „zaoszczędzić” cenne metry kwadratowe hali w porównaniu do rozwiązania z wykorzystaniem tylko robota/robotów zamontowanych stacjonarnie;

– Uniwersalność rozwiązania. Stanowiska zrobotyzowane z torem jezdnym, poprzez swoją budowę, dają możliwość obsłużenia szerszej gamy detali, gdyż nie posiadają tylu ograniczeń co stanowiska z robotem stacjonarnym. Dla aplikacji zrobotyzowanych, które przewidują pokaźny typoszereg detali lub w których detale zn